Strikt vertrouwelijk: Simon en het eeuwige tijdgebrek in de transportwereld

Elke werksituatie is anders. Toch zijn er ook veel overeenkomsten. Daarom nemen we regelmatig een persoonlijk verhaal onder de loep. Met een fake-naam en gefingeerde personalia. De gesprekken die Buddy voert zijn immers strikt vertrouwelijk.   

Ontmoet Simon, planner bij een middelgroot transportbedrijf  

Plannen is puzzelen. En Simon (46) doet niets liever. Het Europese netwerk aan snelwegen zit zo ongeveer compleet in zijn hoofd. En hoewel dat eigenlijk, dankzij allerlei geavanceerde software, niet meer nodig is, is dat toch handig wanneer je vrachtwagens zo vol beladen mogelijk van A naar B naar C en via D weer terug naar A moet zien te krijgen.

Simon loopt al aardig wat jaartjes mee, is min of meer vergroeid met zijn werk voor een middelgroot transportbedrijf in het zuiden van het land. Hij begon als chauffeur, maar heeft in 2014  de stap naar een baan als planner kunnen maken. Simon heeft zijn werk altijd met heel veel plezier gedaan, en hij haalt er nog steeds veel voldoening uit. Alleen kreeg hij vorig jaar last van hartkloppingen.

Aanvankelijk probeerde hij ze te negeren, maar toen hij op een dag zo’n beetje hyperventilerend achter zijn computer zat, stuurde zijn teamlead hem naar de Arbo-arts. En die concludeerde dat Simon, wilde hij niet maandenlang met een burn-out thuis zitten, hulp moest zoeken.   

In de transportwereld loop je constant achter de feiten aan 

Plannen is jongleren. Je moet op elk moment van de dag vele ballen omhoog houden. En continu gebeurt er iets waardoor je goed uitgedachte plan in de soep dreigt te lopen. Een wegomlegging, de laad-en-losplek is onvindbaar, een zeer gewaardeerde klant belt je persoonlijk op voor een spoedklus, een collega is jarig en trakteert op worstenbroodjes. Het is een hectische wereld. Zeker sinds de coronatijd, toen de online bestellingen ineens een vlucht namen, is de drukte flink toegenomen.

En die is er niet minder op geworden. Integendeel: in 2023 fuseerde het transportbedrijf waar Simon werkte met een ander transportbedrijf. Met als gevolg dat Simon er niet alleen nieuwe klanten en nieuwe collega’s bij kreeg, maar ook een nieuw systeem onder de knie moest krijgen. En het lijkt erop dat al die dingen bij elkaar samen nu, zo’n anderhalf jaar later, hun tol beginnen te eisen. 

Er is geen ruimte voor reflectie in de transportwereld  

Plannen is vooruitkijken. En niet terugkijken. Simon en zijn collega’s zijn doeners. Daar zit het vol mee in de transportwereld. Niet lullen maar poetsen, is het devies. Of eigenlijk valt het met dat ‘niet lullen’ wel mee. Het is best rumoerig op de werkvloer, Simon en zijn collega’s kunnen een hoop lol hebben met elkaar. En dan kan het ook wel over werk gaan, maar nooit op een wat dieper niveau. Er worden sterke verhalen en blunders uitgewisseld. Het gaat nooit over de vraag: hoe werken we hier samen? En het gaat al helemaal nooit over de vraag: heb ik het hier nog wel naar mijn zin? Of: waar wil ik over tien jaar staan? De transportwereld dendert door en kijkt nooit achterom.   

Er is een verschil tussen gezonde en ongezonde stress 

In het eerste gesprek met Buddy komt de dagelijkse hectiek eigenlijk meteen al aan de orde. Samen met zijn coach bespreekt Simon het verschil tussen gezonde stress en ongezonde stress. Een beetje stress is part of the job. Het hoort erbij dat je soms drie dingen tegelijk moet doen en niet weet waar te beginnen. Maar wanneer je alleen maar achter de feiten aanloopt en nooit even de ruimte hebt om afstand te nemen en naar je eigen functioneren te kijken, kan het je opbreken.  

Bovendien blijkt Simon sinds de fusie een nieuwe leidinggevende te hebben, die zelf ook planner is geweest. Hoewel ze elkaar mogen en hoewel Simon het fijn vindt om met iemand te werken die het klappen van de zweep kent, kan het soms ook irritant zijn. En extra stress opleveren. Want het is nu eenmaal niet altijd fijn om voortdurend iemand te hebben die over je schouders heen meekijkt en zichzelf niet inhoudt wanneer hij het beter denkt te weten. Hoe graag je iemand ook mag.   

Meer reflectie, meer afstand, meer balans 

Hoe creëer je wat meer ruimte als je dat niet gewend bent? En hoe praat je over je eigen functioneren als je dat eigenlijk nooit doet? Door te oefenen. Hoe moeilijk ook, Simon zou toch een keer met z’n leidinggevende rond de tafel moeten om zijn ergernissen te bespreken en de invloed die de lichte bemoeizucht van zijn teamlead op hem heeft.  

Daarnaast moet Simon leren triggers te herkennen. Want voordat je hartkloppingen krijgt, geeft je lichaam al signalen die erger aankondigen. Zo weet je wanneer je er even uit moet stappen en een ommetje moet gaan maken. Bovendien krijgt hij het advies om aan het eind van elke dag even op een rijtje te zetten waar hij energie van kreeg en wat frustraties of een gevoel van machteloosheid opleverde.  

Herken jij jezelf in Simon? Onze Buddy’s staan voor je klaar om je te helpen. 

Iets voor jouw organisatie? Neem gerust contact met ons op.